Karaś (Carassius carassius) to zdumiewająco odporna ryba, która potrafi przetrwać nawet w najgorszych warunkach. Niestraszny mu brak tlenu i wysokie zakwaszenie wody. Potrafi przystosować się do zanieczyszczeń. Przeżyje, jeśli nawet przez dłuższy czas nie będzie miał pokarmu. Ta niebywała odporność powoduje, że karasie można spotkać prawie wszędzie. W dużych rzekach i jeziorach, ale także w maleńkich sadzawkach, łatwo wysychających, leśnych jeziorkach, bagnistych rozlewiskach.

Karaś należy do rodziny karpiowatych. Ma ciało bocznie spłaszczone, krótkie, ale mocno wybrzuszone . Ubarwienie brunatno-złociste z zielonkawym odcieniem. Ryba ta rośnie bardzo powoli, osiąga na ogół długość 15-20 cm i wagę 20-30 dkg. W dobrych warunkach jednakże karaś może dojść do znacznie większej wagi. Rekordowy okaz złowiony w Polsce

miał 49 cm długości i ponad 2 kg wagi. Takie sztuki zdarzają się jednak niesłychanie rzadko.

Karaś żyje w płytkich wodach o mulistym dnie. Odżywia się fauną denną i roślinami. Rozmnaża się od maja do lipca. Najlepszy okres połowów to wiosna i lato. Z nastaniem pierwszych chłodów karaś żeruje znacznie rzadziej.

Jest rybą ostrożną i płochliwą. Przynętę bierze delikatnie i nieufnie. Odznaczają się tym szczególnie większe okazy. Do połowów karasia używamy lekkiej wędki z bardzo czułym, maleńkim spławikiem. Żyłka powinna być jak najcieńsza, haczyk maleńki, najlepiej złocony kryształek, o rozmiarach 10-13. Najlepszą przynętą są małe, czerwone i białe robaki. Warunkiem powodzenia połowów jest dokładne wymierzenie głębokości łowiska. Przynęta powinna bowiem leżeć na dnie. A ponieważ w miejscach występowania karasi dno jest muliste, należy tak ustawić grunt, aby ciężarek wisiał mniej więcej 15-20 cm nad dnem, a przypon leżał w mule. Karaś na ogół długo próbuje przynętę. Nie należy się więc spieszyć z zacinaniem. Dopóki spławik drga, trzeba czekać. Zacinamy wtedy, gdy ryba zaczyna go podtapiać.

Karaś często stosowany jest jako żywiec. Potrafi być bardzo wytrzymały w tej roli. Chętnie biorą na karasia szczupaki.